De wederopstanding van Zeeburgia zet nog een paar jaren door. Het eerste, onder Cor ten Bosch, keert na drie seizoenen weer terug in de tweede klasse. Cor vertrekt dan naar Türkiyemspor. De assistent van Cor ten Bosch, Ron van de Velde, is de opvolger. Ron blijft zeven seizoenen aan de Kruislaan als hoofdtrainer. In zijn laatste seizoen als hoofdtrainer degraderen The Whites naar de derde klasse.
Bram Haverkamp schrijft in het najaar van 2000 een brief aan de leden. Daarin vertelt hij dat hij bijna wil stoppen met zijn klus bij Zeeburgia. Er is namelijk weer een financiële tegenvaller uit de kast gekomen. Er blijken nog veel meer problemen te zijn dan alleen de bekende schuld aan de deelraad Watergraafsmeer. Een flinke naheffing van de bedrijfsvereniging en een van de Belastingdienst, schulden aan leveranciers, teruglopende ledenaantallen en heel veel leden op de ledenlijst, die helemaal geen leden blijken te zijn. Hij noemt ook de teruglopende prestaties en de kosten door de verouderde accommodatie, en er is fraude gepleegd met de telefoon, waardoor Zeeburgia een extra schuld heeft van zevenduizend gulden bij KPN.
Zeeburgia lijkt er dan toch langzaam weer bovenop te komen. Bram Haverkamp slaagt met vlag en wimpel in zijn missie om de jeugd hernieuwd leven in te blazen. Hij ontdekt Mike Kolf, die op het trainingsveld als enthousiaste vader zijn zoontje aanwijzingen geeft. ‘Ik zei gelijk tegen Hans: zo’n gedreven persoon hebben we nodig.’ De selectieteams stromen binnen een paar seizoenen door naar de hoogste divisies. De landelijke pers komt zich met enige regelmaat verwonderen aan de Kruislaan, waar trainers als Jaap van der Loo, Jim Schinkel en vele anderen samen met Mike de talentvolle jeugd onderhanden nemen. Hoe is het mogelijk dat hier zoveel talent vandaan komt?
Aan de jeugdopleiding van Zeeburgia is nauwelijks iets gewijzigd, maar wel aan de herkomst van de vele talenten. De nieuwe generatie komt namelijk niet meer uit de Indische buurt. Ze komen letterlijk uit alle windstreken naar de Kruislaan. De oudjes moeten even wennen. Ze zijn opgegroeid in een andere tijd. Een tijd waarin je vanuit de jeugd doorstoomde naar het eerste. Daarna speelde je tot je erbij neerviel in een veteranenteam en eindigde aan tafeltjes van vier om te klaverjassen. Die gewenningsperiode verdwijnt snel. De nieuwe generatie is bijzonder kleurrijk en wil dolgraag. Verzaken is er niet bij. Op te laat komen staat een bijzondere straf: de rest van je team moet rondjes lopen, terwijl jij toekijkt. Daar maak je geen vrienden mee.
In het eerste clubblad van het seizoen 2002/03 heet Mike Kolf alle jeugdleden van harte welkom en is vooral duidelijk. Hij stelt de volgende regels vast:
- Elke speler dient zichzelf op de hoogte te stellen van de gang van zaken.
- Na elke training of wedstrijd worden twee spelers door de aanvoerder aangewezen. Deze spelers zijn verantwoordelijk voor het schoonmaken van de kleedkamers. De sleutel van de kleedkamer wordt door de aanvoerder ingeleverd in de kantine.
- In de kleedkamer mogen zich alleen personen bevinden die deel uitmaken van het elftal.
- Vijf minuten voor een training moet iedereen aangekleed en voorzien van het juiste schoeisel aanwezig zijn aan de rand van het trainingsveld. Ballen laten liggen.
- Iedere speler die, om wat voor reden dan ook, niet aanwezig kan zijn, dient zich af te melden. Niet afmelden is ongeoorloofd afwezig.
- Er mag niet op of om het terrein gerookt worden. Alcohol is verboden voor jeugdspelers!
- Stelen leidt onherroepelijk tot verwijdering van Zeeburgia. Iedere speler dient zich in en op het terrein van Zeeburgia te gedragen zoals het hoort.
- Gebruik van mobiele telefoons is verboden in de kleedkamer!
- Tegen grof taalgebruik tijdens Zeeburgia-activiteiten wordt opgetreden. Wildplassen is nergens toegestaan!
De bodem van de clubkas is in zicht. Op tijd contributie betalen is nooit het sterkste punt van de leden geweest. De verjonging van de vereniging met heel veel prestatieve jeugd, betekent tegelijkertijd dat het feest van de derde helft een langzame dood sterft. Bijna alle recreatieteams verlaten de club. Nieuwe teams melden zich niet meer aan. Dit keer ook omdat het ooit zo fraaie complex aan de Kruislaan compleet verouderd is. Alles kraakt. De douches doen het nauwelijks of niet. In 2010 kun je op een willekeurige zaterdag- of zondagmiddag een spreekwoordelijk kanon afschieten in de kantine en vooral wanneer de prestatiejeugd elders voetbalt ook op de velden.
Het dossier verhuizing houdt de club in een schier onmogelijke houdgreep. Alles rammelt en het is een wonder dat er toch ieder weekeinde weer wordt gevoetbald. De onderhandelingen met de gemeente over een verhuizing gaan alle kanten op. Wel, niet, wel of toch niet. Het clubblad verschijnt nog maar sporadisch. Aan het begin van het seizoen 2006/07 bericht voorzitter Rob Theunisse dat Zeeburgia een samenwerkingsverband met sc Heerenveen is aangegaan. Dick Smit meldt in april 2007 dat alles op het internet staat.
Als trainer Ron van de Velde in 2008 de club verlaat, besluit het bestuur met name uit financiële overwegingen jeugdtrainer Mike Kolf ook als hoofdtrainer aan te stellen. Inmiddels is er geen sponsor meer te vinden, die de hoge kosten van het eerste elftal wil verlichten. De kantine is vrijwel onmiddellijk leeg na een thuiswedstrijd en de spelers komen en gaan. Als penningmeester Leon Zenden terugkeert, dan doet hij dat op één uitdrukkelijke voorwaarde: geen spelers meer betalen. Het is een duivels dilemma, omdat de clubliefde bij de meeste spelers verdwenen is. Ze kwamen ooit bij Zeeburgia om profvoetballer te worden. Die droom komt voor slechts heel weinigen uit. Als alternatief voetballen ze dus voor een paar duizend euro per jaar bij amateurclubs. En ze vertrekken als ze elders een paar euro (meer) kunnen verdienen.
ZEEBURGIA 2ATERD4G
Voorzitter Arie de Munnik zorgde er, eigenlijk onbedoeld, voor dat de derde helft langzaam verdween bij Zeeburgia. De verplichting dat alle teamleden ook lid van Zeeburgia moesten zijn, betekende de uittocht van de recreatieve seniorenteams. Zoals Bram Haverkamp al elders aangaf, wilde geen team na verloop van tijd meer voor Zeeburgia uitkomen. Daarmee kwam tegelijkertijd ook een einde aan de legendarische Amsterdamse gezelligheid in de kantine. Hoe voortreffelijk de jeugdafdeling ook voetbalde. Anno 2005 was de kantine rond vier uur op zaterdagmiddag uitgestorven. Ome Nico zat er aan de bar en dronk samen met Ome Joop en Wannie een borreltje. De rest was naar huis.
Alleen op het knollenveld 2 stond nog een recreatieteam te ballen. De allerlaatsten der Mohikanen. En wat een team. Chris Sorber, die al bij Zeeburgia voetbalde, nam het initiatief. In de zomer van 2004 werd er flink getraind door een zestiental twintigers en dertigers. Het vriendenteam voetbalde ruim tien seizoenen bijna in dezelfde samenstelling bij Zeeburgia. Zonder enige concurrentie van andere teams, want wie wilde er nog aan de Kruislaan voetballen?! Uit de douches stroomde nauwelijks water. De kantine die er zo gezellig uitzag, bleek erg ongezellig zonder gasten. Trainen was vaak ook een probleem, want de jeugd ging altijd voor. Zelfs op de trainingsavonden was er regelmatig bonje. Als Alain Muñoz meende langer door te moeten trainen met zijn jeugdteam of het eerste. Maar de Zaterdag 2 interesseerde het niet. Ze deden gewoon hun ding. Floor Wesseling wekte de woede op van voorzitter Rob Theunisse door unieke teamshirts te ontwerpen.
Met de komst van de kunstgrasvelden in 2012 keren de eerste recreatieteams overigens weer terug bij Zeeburgia. De gezelligheid keert ook beetje bij beetje terug. In het eerste seizoen van een nieuwe Zeeburgia-eeuw beginnen ruim twintig uitermate gezellige dames- en herenteams aan hun derde helft.
Wil je meer verhalen lezen over de geschiedenis van Zeeburgia? Het jubileumboek De Eeuwige Jeugd is verkrijgbaar. Het boek kost 35 euro in de Z-kantine en 50 euro online via uitgever Dato en bol.com. Kom dus vooral langs aan de Kruislaan of klik hier om het boek online te bestellen.
