Dat F2 kan voetballen was bekend en dat hebben ze ook laten zien door drie oefenpotten tegen hele sterke tegenstanders met gelijk spel af te sluiten. Maar in de competitie? Vrijwel in elke wedstrijd de bovenliggende partij zijn en dan telkens verliezen? Om moedeloos van te worden.
Maar deze wedstrijd ontbrandde het heilige vuur. Eerst toch weer heel snel op 1 - 0 achterstand door een mooi strak schot van de tegenpartij. Daarna was het een ontketend Zeeburgia dat de toon bepaalde. En tegen een sterke tegenstander hoor!
De wedstrijd had werkelijk alles in zich.
De spits die met een gracieuze heupbeweging de bal vrijspeelde en zijn tegenstander zijn hielen liet zien.
De laatste man die nieuw op die positie zijn kandidatuur voor die plek vestigde?
De back die, met een paar onnavolgbare voetbewegingen, zijn man uitspeelde alsof hij er niet stond en daarna keer op keer à la Janmaat naar voren oprukte.
De moordenaar achterin voor wie elke uitgebroken tegenstander een prooi was.
Waren het de buitenspelers?
Was het het mannetje met een actie waarbij uw verslaggever over zijn eigen benen zou zijn gestruikeld? Een actie, ook nog eens gevolgd door een loepzuivere pass.
Het waren allemaal onnavolgbare acties die kreten van bewondering ontlokten aan de supporters: de rushes, alle korte, lange en steek pasjes, ook de slidings en naast de drie ballen op de paal of lat en een paar near misses: 4 doelpunten. F2 won met 4 - 1 van CSW F1.
Daarom maakte een tiental ouders zoveel lawaai!
