Bekijk de veertig mooiste foto’s van mijn reis naar Japan hier…:
Onderwijl heeft onze Jim zich alweer op de koekjestrommel van Antonio gestort. Het koekjesmonster laat gelukkig een bodempje in de trommel voor andere gasten. Antonio zelf is wat chagrijnig. ‘Caramba, ik wacht al een uur op mijn uitsmijter.’ Even later vraagt Antonio wat nou het Nederlandse woord is voor dat pinnetje met knopje dat je in de wand prikt. ‘Peinoze. Toch?’ Ik weet het even niet en roep de hulp in van twee stagiaires. Die hebben ook geen idee waar onze aimabele Portugees het nu weer over heeft. Dan valt het kwartje of in dit geval de punaise. Het maakt Antonio alleen maar kwader. ‘Dat is helemaal geen Nederlands, maar Frans. Hebben jullie dan helemaal geen woorden van jezelf?’
En nu weet ik zeker dat ik weer thuis ben…
Zeeburgia 013-1 – Heerenveen 013-1 (1-2)
Bij afwezigheid van onze Randy neemt trainer Enrico de honneurs waar. Een overwinning op het eveneens laaggeklasseerde Heerenveen kan alle nog minimale degradatiezorgen in een keer wegnemen. Helaas is het weer eens zo’n wedstrijd. Onze aanval staat veel te scherp. Met een grensrechter uit Heerenveen die snel vlagt en een scheidsrechter die alle vlagsignalen overneemt, is de angel eigenlijk al uit ons spel. Sowieso ligt het spel veel stil. Heerenveen is gelukkiger in de afronding. De 2-1 overwinning is niet verdiend. Een gelijkspel had de verhoudingen beter weergegeven, maar daarvoor moet je gewoon iets slimmer spelen (met name niet steeds buitenspel staan of in een twijfelpositie).
Voor onze mannetjes betekent het wel dat de afstand naar Be Quick uit Groningen weer een puntje slinkt naar vijf. Be Quick speelt namelijk gelijk tegen FC Emmen. ‘Ze spelen nog tegen NEC. Dus dat is twee punten,’ aldus Jim. ‘Een verrassing ergens en we zitten in de penarie. Kan maar zo toch?’ ‘Wij kunnen toch ook ergens verrassen. Zoals volgende week uit bij FC Utrecht of daarna uit bij FC Emmen.’ Geen vuiltje aan de lucht dus.
Zeeburgia 013-2 – Aalsmeer 013-1 (0-0)
Echt veel valt er niet genieten bij dit duel. De ploeg van trainer Jim is inmiddels veilig en dat betekent dat er speeltijd wordt ingeruimd voor spelers die eerder wat minder aan voetballen toekwamen. Het laaggeklasseerde Aalsmeer weet redelijk eenvoudig stand te houden. Echt veel kansen zijn er niet.
Kampioenen: Zeeburgia M015-1 – Sporting Almere M015-2 (4-4)
Dat Zeeburgia nooit iets cadeau krijgt, zit in veel Zeeburgiahoofden. ‘Weer genaaid door de scheids. Penalty tegen. Doelpunt afgekeurd door buitenspel. Etcetera.’ Zeeburgia verliest uit maar al te vaak van de scheidsrechter maar niet van de tegenstander. Volgens de betrokkenen dan.
Ach en dan spelen onze meiden vanmiddag tegen Sporting Almere. Een gelijkopgaande strijd. Wij kunnen kampioen worden bij minimaal een gelijkspel. Onze Rally fluit zoals hij altijd fluit: bijna niet. Vanuit het wedstrijdsecretariaat kijken we aandachtig toe als Rally ineens naar de stip wijst. Het is twee minuten voor tijd bij een stand van 3-4. De strafschop gaat er keurig in. Toch ga ik even buurten bij onze Joop, die buiten staat te kijken. ‘Waarom was die pingel nou?’ ‘Ik heb echt geen idee.’ Er zijn overigens geen protesten en twee minuten later houden onze meiden (die sowieso kampioen waren geworden) een beker in de lucht.
‘Ik kon hem geven,’ zegt Rally als hij het wedstrijdsecretariaat binnenwandelt. Niemand heeft hem iets gevraagd. ‘Hoezo, ik kon hem geven?’ vraag ik dan. ‘Je hebt hem gegeven.’ ‘Dat doe ik maar een keer per seizoen.’
Meiden van harte gefeliciteerd met het kampioenschap. Helemaal goed. Onze Wendy glundert. ‘We gaan volgend seizoen in alle leeftijdscategorieën meedoen. Er komt ook een 019-1 en een 017-1.’Het succes van ons vrouwenvoetbal smaakt gewoon naar meer. Heerlijk toch.
Zeeburgia 017-1 – Argon 017-1 (0-0).
Net als bij de 013-2 staat er niets meer op het spel bij deze wedstrijd. Wij zijn het aan onze stand verplicht om deze partij met twee vingers in de neus te winnen gelet op de stand op de ranglijst. Heel veel te genieten valt er niet. Het venijn zit hem echt in de staart. In het laatste kwartier weten we pas een paar 100% kansen te creëren en te missen. Het gelijke spel wordt door Argon gevierd als een overwinning. Voor ons blijft het nu wel zaak om de scherpte te behouden, want in mei moeten we er staan voor de nacompetitie.
Op naar de eerste divisie. Het zou toch echt een mooie bekroning zijn op de lange trainerscarrière van onze Mike. Mike stopt er aan het einde van het seizoen echt mee. Persoonlijk vind ik het heel jammer, want hij is uniek als trainer. De totale bezieling om elk seizoen weer een hecht team te kneden. Met een drive die slechts weinigen gegund is. Gelukkig blijft Mike natuurlijk bij zijn Zeeburgia. Een nieuwe uitdaging staat alweer voor de deur: Eindverantwoordelijke voor de Zeeburgia Voetbalacademie, die vanaf volgend seizoen van start gaat, Inclusief de meiden, dames en de senioren. Forever Young!
De zaterdag zit er weer op
Bijna 600.000 stappen omgezet in 384,7 kilometer in 27 dagen Japan eisen hun tol tegen vijven. Ik ben er klaar mee. De spelers van TOS-Actief 6 wandelen veld 3 af. ‘Hoe was de scheids?' Vraag ik. ‘Prima gefloten.’ ‘Maar jullie hebben verloren?’ ‘Nee hoor, we gaan zo volop voor de derde helft in die prachtige kantine van jullie. Die gaan we winnen.’
Onze Rally is dan ook klaar. Hij heeft een nieuw scheidsrechtertalent begeleid, die op veld 2 de ontmoeting tussen onze 013-4 en IJburg 013-3 affloot bij 5-5. ‘Puike wedstrijd gefloten.’
Jim pikt een laatste koekje. ‘Ik ben er vandoor,’ zeg ik tegen hem. ‘Wat ga je doen dan?’ ’Alvast voorbereiden op mijn reis naar Madagascar half mei.' ‘Hoe dan?’ ’Met de tekenfilm Madagascar. Beter kun je je toch niet voorbereiden?’
Afsluiter: Zeeburgia is hot
‘We zijn echt ‘hot’. Nu alles zo goed als af is, stromen de verzoeken binnen. Onze seniorenafdeling groeit als kool. Volgens onze Huub, die ooit uit nood de penningen bewaakte, maar zichzelf nu vol op het recreatieve seniorengebeuren stort: ‘We gaan we als de brandweer.’ Hele teams melden zich spontaan aan om wekelijks een gezellig potje te voetballen bij Zeeburgia. Recreatief maar wel op z’n Zeeburgiaans. Dus stiekem wel altijd willen winnen… En ons gezellige buitenterras gaat open. Heerlijk toch. Leuk muziekje erbij. Dames- en herenteams die lullen over voetbal en andere wereldproblemen, terwijl de Z-kantine zorgt voor papegaaiensoep, takkenthee en de nodige hapjes.
Het ‘nieuwe’ Zeeburgia is volop in beweging. Oeroud eigenlijk. Bijna honderd jaar al. Met pieken en dalen. Maar altijd met die ongekende drang om te winnen. Altijd op zoek naar de grens, bikkelen, doorgaan, vallen en weer opstaan. Daaraan is in bijna honderd jaar niets veranderd. De beste jeugdopleiding van Nederland zonder poespas en een thuis voor steeds meer oergezellige seniorenteams. En waar onze explosief groeiende voetbaldames en -meidenafdeling alle aandacht krijgt.
En dat is toch relatief nieuw. Huub en ondergetekende wilden het al in 2013. Toen kwam het nog net te vroeg. Ook al omdat we toen echt in blessuretijd zaten. Onze velden zagen er niet uit. Oud-voorzitter Rob Theunisse wist de gemeente Amsterdam te overtuigen dat we echt toe waren aan kunstgras. Zo ontstond het prille begin van het nieuwe Zeeburgia. Enkele jaren later zijn al onze velden van kunstgras en staat er een puik clubhuis. Wow. Een prestatie van topformaat van onze Marianne (en al die anderen die ik nu niet allemaal bij naam ga noemen).
Vamos bien. We gaan goed. De toernooien komen er ook weer aan. Op Paaszaterdag is er een gemengd seniorentoernooi met onze lieftallige voetbaldames en iets minder lieftallige voetbalheren. Op zondag 25 juni 2017 zal Zeeburgia het podium zijn voor het eerste MoneyGram 017 toernooi. Waarover heel binnenkort meer.
Dat is ‘em weer.
Tot ooit, tot Madagascar of volgende week,
Eric
